Ik ben Jana en ik neem jullie graag mee in mijn verhaal. Hoe het allemaal begon...
En dat moet lang geleden zijn....
Want ik ben groot geworden met foto's en foto's maken.
In eerste instantie had ik uiteraard zelf geen camera in handen, maar was het mijn mama die de kindertijd van mijn twee broers en ik vastlegde. Met een goed gevulde kast vol fotoboeken tot gevolg, thx mama!
Ik heb dus foto's altijd naar waarde geschat en ik weet hoe waardevol ze zijn. Zalig om door die boeken te bladeren, of fotoalbums vast te nemen waar de foto's uitschuiven.
Je weet wel, van die plastic hoesjes die langs de zijkant geopend zijn om de foto's in te schuiven.
En toen kwamen de eerste digitale camera's.
Mama kocht er één toen we op zomervakantie gingen. Zo tof, want 100 foto's nemen en er 90 verwijderen. Telkens opnieuw, het kon niet op.
Foto's nemen met mijn nicht in de tuin. Wij waren het Instagram-tijdperk vér voor ;)
En ondertussen werden de GSM's steeds beter om ook daarmee te fotograferen.
Mama ging fotografie in avondschool studeren en ik pikte mijn graantje mee, want ik zag en hoorde veel. Ik leerde dat een horizon recht moest zijn, ik leerde wat compositie was via mama, ...
Fotograaf aan huis
Samen met Jonas kreeg ik twee dochtertjes, Mane en Ebe. Toen ze geboren werden, had ik de beste fotograaf aan huis. De liefde voor haar kleindochters én voor fotografie gingen hand in hand. Meerdere fotoreportages per jaar passeerden de revue en moderne fotoboeken werden gevuld
Een belangrijke aankoop
En toen kocht ik zelf een camera, want ja... Corona.
Ik schuimde het internet af op zoek naar waardevolle filmpjes en cursussen. Knopjes leren kennen, instellingen uitproberen, Lightroom aanschaffen voor desktop en het spelen kon echt beginnen.
Mijn upgrade van telefoonfotografie naar een spiegelreflex werd opgemerkt door mijn vriendinnen die me steeds vaker vroegen om ook eens foto's te nemen van hun kinderen. Halleluja, want mijn eigen kinderen zagen me na enkele weken/maanden niet graag meer komen met dat ding.
En zo ging de bal aan het rollen. Trial & veel error. Raad vragen aan mama en blijven sleutelen.
De grote sprong
Ik begon aanvragen te krijgen via via... en op een bepaald moment moet je dan keuzes maken. Springen of blijven trappelen.
Het is duidelijk welke weg ik insloeg.
Nooit gedacht dat ik dit zou gedaan hebben. Eigenlijk was het ook geen droom van mij, maar toch deed ik het omdat het goed voelde.
En ik ben er zo blij mee.
Ik onderschatte wat het met me zou doen als ik onbekende mensen intens gelukkig kon maken met 'mijn' foto's.
Ik ben dan ook oprecht dankbaar voor al die onbekenden, die nu bekenden voor mij zijn geworden, die me vertrouwden om een speciaal moment voor hen vast te leggen.
Zie ik jou ook eens voor mijn camera of keer je nog eens graag terug? Laat het me hieronder zeker weten!
Liefs,
Jana
コメント